Kerk van Barmhartigheid

De Mozes en Aäron is van oudsher een kerk waar barmhartigheid centraal staat. Van de zorg voor de armen in de oude joodse volkswijk tot de politieke actie voor mensen die lijden onder onrecht, ziekte en verdrukking, en de vriendschap met wie kwetsbaar en eenzaam zijn vandaag. Ze komen voort uit barmhartigheid: je laten raken door een ander en daarnaar handelen.

Al in de periode van de schuilkerk zet de franciscaanse pastoor Aegidius Glabbais zich in voor goede betrekkingen met het protestantse bestuur en meer vrijheid voor de katholieken.

Van de periode na de bouw van de huidige kerk weten we dat de minderbroeders Franciscanen zich inzetten voor de vele armen in de buurt. Omdat de kerk in een joodse volksbuurt staat, zijn onder hen veel joden zoals werkloze diamantwerkers en emigranten die uit Rusland gevlucht zijn.

Vanaf de jaren 1970 krijgt de kerk in de parochie van de binnenstad de taak om zich bezig te houden met het grensvlak tussen kerk en samenleving. De kerk groeit uit een bolwerk van activisme, maatschappijkritiek en inzet voor allerlei achtergestelde groepen: gastarbeiders, arbeidsongeschikten, aidspatiënten, daklozen, verslaafden en vluchtelingen.

Wanneer deze activiteiten stilvallen, vertrouwt de bisschop de kerk in 2014 toe aan de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het gebouw wordt weer als kerk in gebruik genomen, met de uitdrukkelijke vraag om het diaconale gezicht van de kerk zichtbaar te maken aan de stad. Sant’Egidio start er met een daklozenrestaurant en tal van activiteiten voor de meest kwetsbaren van de stad. Ook wordt er een ‘altaar van de armen’ ingericht, waar hun overleden arme vrienden herdacht worden en kruisen worden geplaatst, afkomstig van plekken waar mensen lijden.

De Mozes en Aäron blijft een kerk van barmhartigheid.